The Structure of Scientific Revolutions

"Prometheus Unbound tops my list in current thought. It details the case for human self evolution by the alteration of our selective technological environment. It's worth a read. #science "

"A book of immense importance to anyone interested in and, especially, working in the sciences. Understanding how paradigms inform the daily work of science, and how shifts in paradigms come about it key to actually understanding how science makes sense of the world around us. A key insight as well, however, is its applicability to how we learn in general. This book's analysis brings into focus our reliance on assumptions in our engagement with the world around us, and this book challenges us to discover those assumptions, work to find their limitations and, when necessary, challenge them"

"The Structure of Scientific Revolutions is a difficult, dense read that requires a fairly broad familiarity with the history of science. Often overly professorial in tone and frequently repetitive, the book is a tough slog. Yet this book is one of the cornerstones of the field of the history of science, and for good reason. Buried within somewhat muddled paragraphs and fancy theorizing are some real gems. From what I understand, Kuhn is famous for his theories on "paradigms" of scientific thought and how scientific communities gradually accept new ones.<br/><br/>Kuhn makes the distinction between "normal science" and "revolutionary science" - where normal science is the sort of incremental investigation that takes place in labs all over the place and revolutionary science is the very occasional paradigm-changing research. Some of Kuhn's most interesting discussions are:<br/>* Why the individual scientist is often irresistibly drawn to work on normal science<br/>* Why scientific education often gives scientists a distorted view of the history of their field<br/>* Similarities and differences between scientific and political revolutions<br/>* Why the victory of scientific revolutions is contingent on non-scientific factors like human idiosyncrasies and faith. <br/><br/>This particular edition is particularly interesting because it includes a lengthy afterword in which the author responds to the main criticisms of the book over the 50 years since it was published.<br/><br/>My full review and highlights at <a href="http://books.max-nova.com/structure-of-scientific-revolutions">http://books.max-nova.com/structure-of-scientific-revolutions</a>"

"کتاب ساختار انقلاب‌های علمی، منتشرشده به سال ۱۹۶۲، خود رویکردی انقلابی به فلسفه‌ی علم بود. کوهن به تنهایی تفکر ما را درباره‌ی سازمان‌یافته‌ترین تلاش بشر برای درک جهان تغییر داد. پیش از کوهن دیدگاه ما درباره‌ی علم تحت سلطه‌ی ایده‌های فلسفی در مورد چگونگی تحول آن بود («روش علمی») که به همراه روایتی قهرمانانه از پیشرفت علمی به عنوان «افزودن حقایق جدید به مجموعه‌ی حقایق قدیمی، نزدیک‌تر کردن تقریب نظریات به واقعیت، و در موارد عجیب تصحیح اشتباهات گذشته» در هم آمیخته بود (علم رمانتیک، تحت تاثیر مکتب رمانتیسم). به عبارت دیگر پیش از کوهن ما تفسیر ویگ را از تاریخ علم داشتیم، که در آن محققان، نظریه‌پردازان و آزمایشگران گذشته در یک راهپیمایی طولانی، اگر نه به سوی حقیقت، دست‌کم به سوی درک بیشتر و بیشتر جهان طبیعی، درگیر بودند. نسخه‌ی کوهن از چگونگی تحول علم به طور چشمگیری با نسخه‌ی ویگ متفاوت بود. هنگامی که نگاه معمولی شاهد پیشرفت یکنواخت و تجمعی بود، کوهن ناپیوستگی‌ها را مشاهده کرد. پیشرفت علمی به صورت مجموعه‌ای از فازهای متناوب «عادی» و «انقلابی». این واقعیت که نسخه‌ی کوهن امروزه امری قابل‌توجه به نظر نمی‌رسد به نوعی بزرگ‌ترین معیار موفقیت اوست. <br/>مواجهه‌ی کوهن با کار علمی ارسطو تبدیل به نقطه‌ی شروعی برای تغییر زندگی و شغل او شد. آنچه کوهن با آن روبرو شد، ضعف اصلی تفسیر ویگ از تاریخ بود. طبق استانداردهای فیزیک امروزی ارسطو یک احمق به نظر می‌رسد. با این حال می‌دانیم که او احمق نبود. ما برای درک توسعه‌ی علمی باید چارچوب‌های فکری که دانشمندان در آن کار می‌کنند را درک کنیم. این بینش، موتور پیشران کتاب بزرگ کوهن است.<br/>ادعای محوری کوهن این است که مطالعه‌ی دقیق تاریخ علم نشان می‌دهد توسعه در هر زمینه‌ی علمی از طریق یک سری از فازها با الگویی مشخص رخ می‌دهد. او اولین فاز را علم عادی نامید. در این فاز جامعه‌ای از محققان که چارچوب فکری مشترکی دارند، -به نام پارادایم- درگیر حل پازل‌هایی می‌شوند که به دلیل اختلافات (ناهنجاری‌ها) بین آنچه پارادایم پیش‌بینی می‌کند و آنچه با مشاهده یا آزمایش آشکار می‌شود، به وجود می‌آیند. اغلب اوقات ناهنجاری‌ها با تغییرات تدریجی که در پارادایم ایجاد می‌شود یا با کشف خطای مشاهده و آزمایش حل می‌شوند. مشکل اینجاست که در دوره‌های طولانی‌تر نابهنجاری‌های حل‌نشده انباشته می‌شوند و به نقطه‌ای می‌رسند که دانشمندان شروع به زیر سوال بردن خود پارادایم می‌کنند. در این مرحله این حوزه وارد دوره‌ای از بحران می‌شود. در پایان بحران با تغییری انقلابی در جهان‌بینی حل می‌شود و پارادایمی جدید جایگزین قبلی می‌شود. پس از این تغییر پارادایم حوزه‌ی علمی بر اساس چارچوب جدید به علم عادی بازمی‌گردد و این چرخه ادامه پیدا می‌کند.<br/>ترجمه و تغییر از گاردین"

"The one I thought I was replying about before I realized my mistake was Scale"